W latach 1960-1993 reżimy REITs obecne były tylko w trzech krajach: USA, Holandii oraz Australii. Liczba rynków lokalnych zwiększała się systematycznie od połowy lat 90-tych XX w.

W latach 1993-1996 do rodziny REITs dołączyły trzy kolejne kraje: Brazylia, Turcja i Belgia.

Import rozwiązań REITs do tych państw był zapewne związany z rozpoczęciem „nowej ery REITs” w USA (wprowadzenie UP-REITs oraz przypływ nowych kapitałów od inwestorów instytucjonalnych i boom IPOs). Hossa na amerykańskim rynku pozyskiwania finansowania w sektorze USA-REITs, a tym samym zwiększająca się skala transakcji na tamtejszym rynku nieruchomości jaka miała miejsce po 2000 roku zapewne zwróciła uwagę rynków zagranicznych.

Do końca 2002 roku REITs funkcjonowały zaledwie w dziesięciu krajach.

Pomiędzy rokiem 2000 a 2006 kolejne kraje zdecydowały się na funkcjonowanie spółek dywidendowych REITs. W latach 2003-2005 roku zaktywizowała się Azja: ustawodawstwo umożliwiające działalność REITs wprowadzono w 2002 roku w Singapurze, potem w Malezji, Tajlandii, Tajwanie i Hong-Kongu. W 2003 ustawodawstwo REITs wprowadził Hong-Kong, w 2004 Meksyk. Malezja i Tajwan wprowadziły odpowiednie ustawodawstwo rok później. W kolejnym roku (2006) dołączyły Dubaj.  W ostatnich latach (od 2010-obecnie) do globalnego sektora REITs dołączyło kolejne osiem państw: Irlandia, Kenia, Panama, Tanzania, Nowa – Zelandia, RPA, Indie oraz Chiny.

Fragment książki G.Mizerskiego, (2016), REITs – efektywne inwestowanie na rynku nieruchomości, CeDeWu, Warszawa