Wprowadzenie specjalnego statusu podatkowego dla REITs wyrównuje szanse rynkowe pomiędzy inwestorami, którzy pośrednio inwestują w nieuchomości za pomocą m.in wehikułów REITs, a inwestorami (instytucjonalnymi i indywidualnymi) którzy inwestują w nieruchomości bezpośrednio.  Brak takiego zwolnienia oznaczało by dla tych pierwszych  – podwójny wymiar podatkowy.[1]  W systemach prawno-instytucjonalnych odmioty typu REITs nie są płatnikami podatku dochodowego na poziomie korporacyjnym typu CIT, przy czym występują trzy formuły tego zwolnienia:

1. podmiotowe zwolnienie REITs z podatku dochodowego pod warunkiem wypłaty zysków  –  takie rozwiązanie istnieją w 24 systemach m.in. w USA, Australii, Hong-Kongu, Malezji, Singapurze, Korei Płd, Francji, Wlk. Brytanii, Niemczech;
2. REITs są płatnikami CIT, ale systemowo podlegają zerowej stawce podatkowej (Belgia, Holandia, Hiszpania) lub stawka CIT ma wymian minimalny (Grecja);
3. REITs nie są zwolnione podmiotowo z CIT, nie ma zastosowania stawka 0%, ale przy wypłacie  zysków podatek  ten nie jest nie pobierany (Japonia, Filipiny, Włochy, RPA, Meksyk, Kanada, Nowa Zelandia).

Jednocześnie ustawodawcy wprowadzili mechanizmy wymuszania tych wypłat. Polegają one albo na wprowadzeniu systemu kar np. utraty uprzywilejowania podatkowego i powrót do opodatkowanie podatkiem CIT w przypadku braku wypłat poniżej wprowadzonemu minimum lub opodatkowaniu podatkiem CIT niewypłaconych przychodów (np. Malezja, Singapur, Korea Płd, USA, Pakistan, Nowa Zelandia).  W niektórych państwach, opodatkowaniu CIT podlegają także dochody inne niż przychody z czynszów (USA, Wielka Brytania, Irlandia, Włochy, Brazylia, Litwa) oraz niewypłacone przychody z czynszów  (Irlandia), nawet stawką 60% (Izrael).